บทที่ 677

ลู่ฉวินผงะไปครู่หนึ่ง

ใบหน้าของเฉินจิ่วเยว่ปรากฏรอยยิ้มขื่นขม “นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันไปพบเมิ่งไป่ชิง ฉันเห็นคุณกับหลินหย่าหนิงที่ลานจอดรถ เธอร้องไห้จนดูไม่ได้ ส่วนคุณกอดเธอไว้ ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสาร”

ลู่ฉวิน: มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ?

เขาค่อยๆ นึกย้อนไป แล้วก็นึกขึ้นได้ว่ามีอยู่วันหนึ่งที่เขาไปซื้อน...